Sytuacja gospodarcza Niemiec po II wojnie światowej była, podobnie jak w większości państw europejskich, bardzo ciężka. W wyniku działań wojennych poważnie ucierpiały przemysł, rolnictwo i infrastruktura; fatalna sytuacja panowała na rynku pieniężnym. Niemcom groził poważny kryzys gospodarczy i finansowy. Wprowadzona przez państwa alianckie w czerwcu 1948 r. reforma walutowa zapoczątkowała nowy etap rozwoju gospodarczego Niemiec. Była krokiem wstępnym do reformy gospodarczej, która pozwoliła na lepsze wykorzystanie możliwości gospodarki niemieckiej. Reforma była mocno związana z pomocą udzieloną Niemcom w ramach Europejskiego Programu Odbudowy (Planu Marshalla). W ramach Programu Niemcy otrzymały łącznie towary o wartości 1.413 mln USD. Były to przede wszystkim surowce (52%) i żywność (46%); wyposażenie przemysłowe stanowiło niewielką część dostaw. środki ze sprzedaży towarów posłużyły do sfinansowania inwestycji w przemyśle surowcowym, energetycznym, infrastrukturze i budownictwie mieszkaniowym. O ich rozdysponowaniu decydowano w porozumieniu z Administracją Współpracy Gospodarczej - organem zarządzającym programem. Pomoc w ramach Planu Marshall umożliwiła Niemcom import potrzebnych surowców i towarów ze strefy dolarowej, przyczyniła się do szybkiej odbudowy gospodarki i stała się ważnym składnikiem niemieckiego "cudu gospodarczego".