W ostatnich latach większości ekonomistów udało się osiągnąć zgodność poglądów co do tego, że głównym zadaniem banku centralnego jest stabilizacja siły nabywczej pieniądza. W zależności od stopnia rozwoju krajowych rynków finansowych władze monetarne decydują się na wybór określonych strategii polityki pieniężnej. Strategie polityki pieniężnej mogą być realizowane za pomocą ustalania celów operacyjnych (chodzi tu zazwyczaj o poziom krótkoterminowej stopy procentowej), celu pośredniego (którym jest na przykład kontrola podaży pieniądza), jednak celem finalnym jest z reguły niskie tempo inflacji. W praktyce kontrolowanie podaży pieniądza jest niezwykle trudne - nawet wielkość bazy monetarnej nie jest w pełni kontrolowana przez bank centralny. Jedyną zmienną, na którą bank centralny może wywierać bezpośredni wpływ, jest zatem krótkoterminowa stopa procentowa rynku międzybankowego.

Banki centralne w krajach rozwiniętych, niezależnie od realizowanej strategii, wpływają na krótkoterminową stopę procentową wykorzystując trzy podstawowe instrumenty polityki pieniężnej: rezerwę obowiązkową, operacje otwartego rynku, operacje depozytowo-kredytowe.

Obserwując ewolucję instrumentarium polityki pieniężnej, można stwierdzić, że banki centralne wpływają na coraz krótsze stopy procentowe. Stopniowo zmniejsza się także popyt na pieniądz banku centralnego. Zapotrzebowanie na gotówkę będzie stopniowo malało, ale całkowicie nie zniknie. Innym istotnym czynnikiem, zmuszającym banki komercyjne do utrzymywania środków na rachunkach w banku centralnym, będą rozliczenia międzybankowe. Współcześnie banki centralne są izbami rozliczeniowymi systemu bankowego i wydaje się, że pozostanie to domeną banku centralnego.

Stopniowo powinna rosnąć rola polityki informacyjnej banku centralnego. Cele i działania banku centralnego muszą być bardziej zrozumiałe dla rynków finansowych i podmiotów gospodarczych.