Renta mennicza to dochód banku centralnego z emisji pieniądza. Czynnikiem znacząco wpływającym na wielkość dochodów NBP z renty menniczej jest chroniczny nadmiar płynności w systemie bankowym, co zmusza bank centralny do przeprowadzania kosztownych operacji otwartego rynku w celu utrzymania stóp procentowych na pożądanym poziomie. Przez kilka ostatnich lat koszty operacji sterylizujących obciążały wynik finansowy banku centralnego sumą kilku miliardów złotych.

Sytuacja ta może się zmienić, jeżeli NBP uda się doprowadzić do stanu operacyjnego niedoboru płynności w sektorze bankowym. Wówczas operacje otwartego rynku nie tylko nie będą obciążały rachunku wyników banku centralnego, ale będą stanowiły źródło dodatkowych przychodów NBP. Scenariusz taki wydaje się jednak mało prawdopodobny w perspektywie kilku lat.

W następstwie przystąpienia Polski do Unii Gospodarczej i Walutowej zmieni się sposób podziału renty menniczej. Część dochodów z tytułu renty menniczej będzie przekazywana do Europejskiego Banku Centralnego, który dzieli otrzymane w ten sposób środki proporcjonalnie do udziałów narodowych banków centralnych w kapitale EBC.

Z biegiem czasu znaczenie renty menniczej jako źródła dochodów rządu będzie malało. Stanie się tak zarówno na skutek stopniowego zmniejszania się popytu na gotówkę, jak i w wyniku spadku zapotrzebowania banków komercyjnych na środki utrzymywane na rachunkach w banku centralnym.