Analiza statystyczna wykazała, że w Irlandii, Korei Płd. i Chile przejście od niskiego do wysokiego długofalowego wzrostu PKB (odpowiednio w latach 80. i 90.) zaznaczyło się wzrostem stopy oszczędzania i inwestowania (z wyjątkiem Irlandii), spadkiem inflacji i bezrobocia, wzrostem udziału obrotów handlu zagranicznego w PKB, zmniejszeniem obciążeń podatkowych i wydatków w PKB oraz spadkiem deficytu budżetowego.

Prawidłowość ta nie wystąpiła natomiast w przypadku deficytu handlowego i obrotów bieżących oraz dynamiki realnego kursu. Te dwa pierwsze wskaźniki w okresie wysokiego wzrostu PKB były niższe w czasie niskiego wzrostu, natomiast dynamika wskaźnika trzeciego kształtowała się odwrotnie.

Na szczególną uwagę zasługuje przypadek wysokiego długofalowego wzrostu PKB w Irlandii (1989-1995). Średnioroczna inflacja spadła wówczas do 2,9% w porównaniu z 7,2% w okresie niższej dynamiki (1982-1988), natomiast bezrobocie zostało obniżone nieznacznie (odpowiednio 14,2% i 15,3%). Przypadek ten wskazuje na to, że 7 lat średniorocznego wzrostu PKB powyżej 6% było za mało dla wydatniejszej redukcji bezrobocia (co nastąpiło dopiero od 1997 r.).

Ponadto, okres wysokiego wzrostu ekonomicznego w Irlandii zaznaczył się wyraźnym zmniejszeniem się roli państwa w gospodarce, o czym świadczy redukcja podatków, a zwłaszcza wydatków. Zaowocowało to spadkiem deficytu budżetowego (odpowiednio o 2,2% i 9,9% PKB).