Ocenę dostosowania polskiego systemu rozrachunku papierów wartościowych do standardów UE można sprowadzić do tego, w jakim stopniu norma prawna jest "zanurzona w rzeczywistości", czyli w jakim stopniu wdrożenie przepisów Unii przyczyniło się wzrostu efektywności rynku finansowego. Do podstawowych kryteriów efektywności możemy zaliczyć przede wszystkim płynność rynku, a także zróżnicowanie form zawieranych na nim transakcji (np. repo). Rynki charakteryzują się wysokim stopniem płynności (aktywności), jeśli uczestnicy obrotu są w stanie zawierać w dowolnym czasie umowy kupna /sprzedaży papierów wartościowych.

Rozwiązania instytucjonalne, takie jak: powstanie Centralnego Rejestru Bonów Skarbowych (CRBS) w ramach struktury NBP, połączenie systemu rozliczeniowego SORBNET z systemem rejestracji zdematerializowanych bonów skarbowych SKARBNET, wprowadzenie przez NBP rozliczeń pieniężnych oraz transakcji zawieranych w bonach skarbowych zgodnych z zasadą DVP według modelu I, przyczyniły się do obniżenia kosztów transakcyjnych. Skłoniło to uczestników obrotu do zawierania transakcji w tym segmencie rynku. Dlatego też segmentem rynku finansowego, który charakteryzuje się dynamiką wzrostową, jest w Polsce rynek bonów skarbowych.

Brak płynności na rynku obligacji skarbowych, spowodowany czasochłonnymi procedurami rozliczeniowymi i ewidencyjnymi, powoduje, że uczestnicy obrotu nie zawierają np. umów typu repo. Z punktu widzenia NBP ma to duże znaczenie, ponieważ płynny rynek transakcji repo umożliwia bankowi centralnemu stworzenie efektywnego mechanizmu oddziaływania na krótkoterminowe stopy procentowe. Brak płynnego rynku obligacji skarbowych powoduje ekonomiczne ograniczenie rodzaju zabezpieczeń, które mogą być wykorzystywane w operacjach banku centralnego. Obecnie NBP wykorzystuje obligacje skarbowe jedynie jako zabezpieczenie umów kredytów lombardowych.