Wzrostem gospodarczym nazywamy powiększanie się realnej wartości produktu krajowego brutto. Od wartości produktu krajowego brutto per capita zależy m.in. poziom życia ludzi. Tempo wzrostu gospodarczego ekonomiści opisują za pomocą stopy wzrostu gospodarczego.

Wzrost gospodarczy ma wiele przyczyn. Przede wszystkim liczy się ilość pracy. W USA zmienna ta wyjaśnia 1/3 stopy wzrostu. Resztę wzrostu tłumaczą zmiany produkcyjności pracy. Jej poziom zależy m.in. od: a) ilości kapitału przypadającej na zatrudnionego, b) zmian ilości kapitału ludzkiego w gospodarce, c) postępu technicznego i organizacyjnego, d) korzyści skali, e) zmian struktury zatrudnienia,
f) instytucji tworzących społeczne ramy gospodarowania (np. prawo, system polityczny, religia).

Model wzrostu Solowa pozwala zmierzyć wkład poszczególnych przyczyn we wzrost gospodarczy. Solow posługuje się makroekonomiczną funkcją produkcji, która opisuje związek ilości zużywanych czynników produkcji z wielkością produkcji. Z szacunku takiej funkcji dla USA wynika tzw. reguła 1/3, zgodnie z którą zwiększenie nakładu kapitału o 1% powoduje wzrost stopy wzrostu PKB o 1/3 punktu procentowego (reszta wzrostu, tzw. reszta Solowa, wynika ze zmian technologicznych). W latach 80. alternatywę dla teorii Solowa zaproponował Romer. Według niego, za sprawą efektów zewnętrznych zwiększaniu nakładów kapitału
per capita nie towarzyszą malejące przychody.

Chcąc przyspieszyć wzrost państwo tworzy odpowiednie ramy instytucjonalne gospodarowania. Chodzi o: a) rozwój rynku, b) dobry pieniądz, c) system praw własności chroniący własność prywatną. Państwo podejmuje także wiele innych działań sprzyjających wzrostowi ("zarządza popytem" i kontroluje wielkość zagregowanej podaży).