Andrzej Wojtyna Koszty dezinflacji (cz. II)
Na wstępie drugiej części artykułu (część I opublikowaliśmy w nr. 12/1999 "Banku i Kredytu") omówiono wyniki badań empirycznych. Pierwszy z najważniejszych nurtów koncentruje się na próbie określenia, w jakim stopniu nachylenie krzywej Philipsa zależy od zmienności zagregowanego popytu (hipoteza Lucasa), a w jakim od przeciętnego poziomu inflacji (hipoteza Balla, Mankiwa i Romera). Drugi podstawowy nurt dotyczy prób oszacowania tzw. współczynnika wyrzeczenia (sacrifice ratio). Kolejny rozdział poświęcony jest jednemu z najważniejszych w latach 90. nurtów badań nad kosztami dezinflacji. Nurt ten ukierunkowany jest na określenie, jaki wpływ na koszty dezinflacji ma asymetryczny (nieliniowy) charakter krzywej Philipsa. Uwzględniono m.in. propozycję teoretyczną i empiryczną zgłoszoną przez Filardo, polegającą na przyjęciu takiej specyfikacji, w której na jednym obszarze może się ona cechować wypukłością, a na drugim - wklęsłością. Dzięki temu możliwe jest wyjaśnienie, dlaczego w badaniach nad nieliniowością krzywej Philipsa uzyskiwano sprzeczne rezultaty. Ostatni rozdział dotyczy zaskakujących wyników uzyskanych w badaniach nad wpływem niezależności banku centralnego na koszty dezinflacji. Okazuje się mianowicie, że coraz silniejsze są dowody wskazujące, że czynnik ten nie tylko nie przyczynia się do obniżenia kosztów dezinflacji, ale nawet je podwyższa. Wyniki te wskazują na konieczność poszukiwania innego niż rola wiarygodności banku centralnego kanału oddziaływania, który wyjaśniłby ujemną korelację między stopniem niezależności banku centralnego a poziomem inflacji. Badania nie potwierdzają, jak dotąd, pozytywnego wpływu przejścia na strategię bezpośredniego celu inflacyjnego jako czynnika obniżającego koszty deinflacji.
|