Transformacja gospodarki polskiej z centralnie sterowanej do rynkowej wywoła gwałtowny przyrost trudnych kredytów w polskich portfelach. W niniejszej pracy przeprowadzono analizę rozpoczętego w 1993 r. procesu restrukturyzacji trudnych kredytów dla dwóch dużych ogólnopolskich banków oraz ocenę wpływu tego procesu na bezpieczeństwo całego sektora bankowego.

W wyniku procesu restrukturyzacji doszło do uporządkowania portfeli kredytowych banków i eliminacji najsłabszych dłużników. Mimo ponad 60% redukcji zadłużenia dokonanej w trakcie restrukturyzacji 20% zrestrukturyzowanego zadłużenia nie zostało spłacone, a ponad połowa dłużników nie wywiązało się w pełni z warunków zawartych ugód.

Przeprowadzone badania potwierdziły, że banki dokonały odpowiedzialnej selekcji dłużników do restrukturyzacji, akceptując przedsiębiorstwa mające wyraźnie lepsze wyniki finansowe niż podmioty odrzucone. Niemniej jednak restrukturyzacja finansowa okazała się mało skuteczna, jeśli chodzi o poprawę działalności operacyjnej, pozycji rynkowej i zysków restrukturyzowanych podmiotów.

Proces restrukturyzacji przeprowadzony został ze zbyt dużym opóźnieniem, co spowodowało, że banki odzyskały zaledwie jedną trzecią sumy restrukturyzowanych wierzytelności, uwzględniając zmiany wartości pieniądza w czasie.

Z punktu widzenia grupy wybranych 11 największych banków proces restrukturyzacji finansowej okazał się skuteczny i doprowadził do obniżenia udziału trudnych kredytów w portfelach kredytowych z 27% w 1992 r. do 9% w latach 1996-1998.

Głównym wnioskiem z dotychczasowego procesu restrukturyzacji jest to, że proces restrukturyzacji trudnego kredytu należy rozpoczynać jak najszybciej oraz że dla przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji konieczne jest zazwyczaj znalezienie inwestora strategicznego.