W artykule skoncentrowano się na analizie relacji zachodzących między kapitałem banku, rozumianym jako jego fundusze własne, a ryzykiem stopy procentowej. Rozważania toczą się na dwóch płaszczyznach: wpływu bezpośredniej inwestycji środków pieniężnych z kapitału banku na profil ryzyka stopy procentowej oraz wpływu sposobu alokacji kapitału na wymiar ryzyka stopy procentowej.

W artykule wykazano, iż struktura czasowa zainwestowanego kapitału determinuje charakter reakcji bilansu banku na zmiany stóp procentowych. Stanowi ona fizyczny wyraz skali akceptowanego ryzyka, a przez to staje się punktem odniesienia w procesie jego kwantyfikacji. Związki występujące między ryzykiem stopy procentowej a procesem alokacji kapitałowej charakteryzują się natomiast bardziej złożonymi zależnościami. Z jednej strony proces alokacji kapitału jest z reguły wypadkową oszacowanego ryzyka, z drugiej zaś skala ponoszonego ryzyka stanowi w pewnym stopniu pochodną wysokości alokowanego kapitału. To charakterystyczne sprzężenie zwrotne, występujące między alokacją kapitałową a wysokością ryzyka, wynika przede wszystkim z powiązań między trzema istotnymi dla każdego banku komercyjnego wielkościami, tj. ograniczonymi zasobami kapitałowymi, kosztem tych zasobów oraz ryzykiem związanym z podejmowanymi przez bank przedsięwzięciami.

Reasumując rozważania przeprowadzone w artykule należy stwierdzić, iż dychotomia postrzegania roli kapitału banku w zarządzaniu ryzykiem stopy procentowej pozwala na zwiększenie precyzji identyfikacji zagrożeń, a co za tym idzie bezpośrednio wpływa na zwiększenie bezpieczeństwa finansowego przedsiębiorstwa bankowego.