Andrzej Wojtyna Kryzysy finansowe a skuteczność polityki makroekonomicznej
Opracowanie ma charakter przeglądowy: jego celem jest przybliżenie najnowszych badań prowadzonych za granicą. Zaprezentowane zostały przede wszystkim te wątki badawcze, które wydają się przydatne dla lepszego zrozumienia sporów toczących się wśród polskich ekonomistów oraz dylematów, przed jakimi stają polscy decydenci. Część pierwsza ma charakter wprowadzający. W części drugiej omówiono wpływ procesów globalizacji na skuteczność polityki pieniężnej i fiskalnej. W części trzeciej przytoczono sformułowane przez Ballsa cztery zasady prowadzenia polityki makroekonomicznej w warunkach gospodarki otwartej. Omówiono w niej również zaproponowaną przez Cottarelliego i Gianniniego klasyfikację systemów pieniężnych oraz uzyskane przez tych autorów wyniki analizy empirycznej, wskazujące na wyraźną ewolucję systemów pieniężnych w kierunku większej elastyczności stosowanych narzędzi. W czę.ci tej nawiązano również do tych nurtów badań, które z większym sceptycyzmem odnoszą się do efektywności tradycyjnego, tzw. prawno-reputacyjnego modelu niezależności banku centralnego i które przywiązują dużą wagę do poszukiwania optymalnej reguły prowadzenia polityki pieniężnej. Jest zrozumiałe, że kryzysy finasowe skierowały ponownie uwagę ekonomistów na wpływ czynnika niepewności i przejrzystości na skuteczność polityki pieniężnej; z tyego powodu zagadnieniom tym jest poświęcona czwarta część opracowania. Zwrócono w niej między innymi uwagę na obserwowane w praktyce banków centralnych suboptymalne zachowanie, polegające na utrzymywaniu określonego kursu polityki pieniężnej przez okres znacznie dłuższy, niż wynikałoby to z istniejących uwarunkowań. W części piątej przedstawiono zarys modelu Caplina i Leahy`ego, za pomocą którego autorzy ci próbują wyjaśnić, dlaczego polityka polegająca na stosowaniu częstych, ale niewielkich zmian stóp procentowych może być znacznie mniej skuteczna niż polityka bardziej agresywna. Część szósta omawia nowe, niekonwencjonalne argumenty wysunięte przez Stiglitza i Furmana w dyskusji nad rolą wysokich stóp procentowych w warunkach kryzysu finansowego. W ostatniej części wskazano na niektóre ważne zjawiska monetarne w Polsce, które - jak dotąd - są bardzo słabo rozpoznane zarówno od strony teoretycznej, jak i empirycznej oraz sformułowano wątpliwości co do tego, czy przejście NBP na strategię bezpośredniego celu inflacyjnego nie było przedwczesne i czy decyzja ta nie osłabia zbudowanej w minionych latach silnej antyinflacyjnej reputacji.
|