Doświadczenia krajów o gospodarkach "wschodzących" (ang. emerging economies) pokazują, że liberalizacja transakcji na rachunku kapitałowym w połączeniu z ogólną stabilizacją makroekonomiczną, wzrostem gospodarczym i stałym postępem reform rynkowych powoduje rosnący napływ kapitału zagranicznego, w tym krótkookresowego kapitału portfelowego. Transgraniczne przepływy kapitału komplikują politykę makroekonomiczną, a w szczególności politykę pieniężną. Klasyczny mechanizm oddziaływania na zmienne pieniężne za pomocą takich instrumentów, jak stopa procentowa, stopa rezerw obowiązkowych czy kurs walutowy, ulega tych warunkach zaburzeniu. Może to utrudnić realizację celów polityki pieniężnej w zakresie ograniczania inflacji.

Celem niniejszego opracowania jest zbadanie wpływu kapitału zagranicznego na politykę pieniężną w Polsce. Analizę rozpoczyna krótkie omówienie celów i instrumentów polityki pieniężnej oraz statystyczna ilustracja zajwiska napływu kapitału zagranicznego do polskiej gospodarki. Następnie podjęta jest próba sformułowania statystycznych zależności między napływem kapitału a podażą pieniądza i inflacją. Zależności te są następnie estymowane na podstawie danych za okres 1995-1998. Najważniejszy wynik uzyskany w ramach analizy z zakresu statystyki porównawczej sugeruje, że w warunkach otwartego rachunku kapitałowego i usztywnionego kursu waluty wzrost stóp procentowych może prowadzić do wzrostu, a nie do spadku inflacji.