Plan Odbudowy Europy (European Recovery Plan), zwany potocznie Planem Marshalla, był amerykańskim programem pomocy gospodarczej dla państw europejskich, realizowanym w latach 1948-1951. Twórcy programu wychodzili z założenia, że odbudowa gospodarek europejskich leży w długoterminowym interesie Stanów Zjednoczonych. Dynamiczny rozwój wymagał handlu i inwestycji zagranicznych, które zależały od sytuacji partnerów i ich zintegrowania z gospodarką światową. Z drugiej strony Plan był ważnym instrumentem zimnej wojny i realizacji polityki Stanów Zjednoczonych. Program ten, zapowiedziany przez Sekretarza Stanu George'a Marshalla w przemówieniu na Uniwersytecie Harvarda w czerwcu 1947 r. kształtował się następnie ponad rok. 3 kwietnia 1948 r. Kongres uchwalił ustawę Foreign Assistance Act, w której zawarto podstawowe zasady programu. Zainteresowanie uczestnictwem w programie wyraziło większość państw zachodnioeuropejskich. Państwa te otrzymywały pomoc w postaci towarów, które były niezbędne do odbudowy gospodarek. środki ze sprzedaży tych dóbr były przeznaczane na niezbędne inwestycje. Programem zarządzała Administracja Współpracy Gospodarczej (Economic Cooperation Administration), która miała przedsiębiorstwa w krajach uczestniczących w programie. Z Planem Marshalla wiązały się bezpośrednio także inne programy pomocy, na przykład program wsparcia technicznego (Technical Assisstance Program), Program Wsparcia Wzajemnej Obrony (Mutual Defence Assistance Program), które zostały ostatecznie przekształcone w jeden Program Wzajemnego Bezpieczeństwa (Mutual Security Program). W ramach ERP Stany Zjednoczone udzieliły europejskim partnerom pomocy w wysokości około 14 mld USD w okresie od kwietnia 1948 r. do grudnia 1952 r., co odpowiada około 140 mld USD z 1999 r.